Parafia w Węglewie powstała w XIII w. i jest najstarszą spośród wszystkich dwunastu na Szlaku. Obecnie istniejącą świątynię wybudowano w 1818 r. (w innym miejscu niż poprzednią, którą, ze względu na zły stan techniczny, rozebrano), a jej fundatorami byli parafianie i Skarb Królewski. Wielokrotnie odnawiana: 1854, 1960, 1980 i 1996 r.

Kościół o rzadkiej w Wielkopolsce konstrukcji sumikowo-łątkowej. Orientowany. Składa się z prostokątnej nawy i zamkniętego trójbocznie prezbiterium. Zakrystia znajduje się w północnej części kościoła, kruchta natomiast w zachodniej. Dach kryty gontem. Wieżyczkę na sygnaturkę dobudowano w 1901 r. Wieży nigdy nie było, a dzwony wiszą na niedawno zbudowanej dzwonnicy.

Ołtarz główny pochodzi z okresu budowy kościoła. Umieszczono w nim datowany na XVI/XVII w.? obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, nazywanej Panią z Wysp lub Panią Węglewską – Wspomożycielką Piastowskiej Ziemi, w drewnianej, posrebrzanej sukience. Kopia tego otoczonego kultem obrazu znajduje się w Parku Etnograficznym w Dziekanowicach, w kościele św. Anny, przeniesionym w 1985 r. z Wartkowic. Obraz w Węglewie zasłaniany jest obrazem św. Wawrzyńca z ok. 1818 r. Po bokach ołtarza dwa anioły pochodzące być może z 1 poł. XVII w.

Na lewo od ołtarza głównego umieszczono powstały około poł. XVIII w. wizerunek patronki kościoła, św. Katarzyny Aleksandryjskiej, starożytnej męczennicy.

Na belce tęczowej gotycki krucyfiks z około 1380–1390 r. (najstarszy spośród wszystkich, jakie oglądać można w kościołach na Szlaku), a obok barokowe figury Maryi i św. Jana.

Na przykościelnym cmentarzu, naprzeciwko głównego wejścia do kościoła, grób Elżbiety i Stanisława Kostrzewskich, rodziców światowej sławy archeologa, Józefa Kostrzewskiego (1885–1969).

Kościół w Węglewie znajduje się na terenie gminy Pobiedziska.