Świątynia wybudowana na skarpie nad rzeczką Wełnianką w l. 1780–1782 z fundacji Stanisława Miniszewskiego, budowę przeprowadzili Ludwika Ostenowa oraz Wawrzyniec Loga, burgrabia wałecki. W l. 1959–1963 gruntownie odnowiona. W 1985 r. ukończono remont kapitalny dachu.

Kościół orientowany, jednonawowy, konstrukcji zrębowej o oszalowanych ścianach wzmocnionych lisicami. Wieża o konstrukcji słupowo-ryglowej, oszalowana i zwieńczona hełmem barokowym przylega do niego od zachodu. Nawa na rzucie prostokąta z węższym, zamkniętym wielobocznie prezbiterium, do którego od południa przylega zakrystia. Obok drewniana dzwonnica z 1780 r. zbudowana na planie kwadratu, na ceglanej podmurówce, oszalowana z prze-świtami, nakryta dachem namiotowym.

Po północnej stronie nawy mała kwadratowa kruchta. Wewnątrz płaski strop wspólny dla nawy i prezbiterium. Wnętrze kościoła zdobi polichromia powstała w l. 60. XX w., utrzymana w kremowo-zielono-złotych barwach z ornamentem roślinnym. Pomiędzy nawą a prezbiterium belka tęczowa z krucyfiksem z XVII w. i współczesnymi figurami Matki Boskiej i Świętego Jana, datą „1780” oraz wierszowaną inskrypcją: „Patrz człowiecze com cierpiał z miłości przyczyny do krzyża przykowany nie za moje winy”.

W ołtarzu głównym z pocz. XX w. łaskami słynący krucyfiks ludowy z XVII w., otoczony przez liczne wota oraz figury świętych: Piotra i Pawła, a także umieszczony w drugiej kondygnacji obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.

W prawym ołtarzu bocznym obraz Św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus, a nad nim obraz Św. Wojciecha wraz z towarzyszami, wypatrującymi nadchodzących oprawców. W lewym ołtarzu bocznym obraz przedstawiający scenę Ofiarowania Różańca przez Matkę Boską i Dzieciątko Jezus Św. Dominikowi i Św. Katarzynie ze Sieny. W drugiej kondygnacji wizerunek św. Pawła.